IFIMES iz Ljubljane: Da li će CPC postati unijatska crkva?“.

U analizi IFIMES-a se navodi da su se ulaskom Crne Gore u NATO stekli uslovi da se usvoji Zakon o slobodi veroispovesti

Kanonsko priznanje obavilo bi se navodno preko unijatizacije – CPC bi zadržala “istočni obred”, ali bi za poglavara imala papu. Iz Kabineta predsjednika odbili da komentarišu analizu

Strah da će u Crnoj Gori doći do rata zbog imovine Srpske pravoslavne crkve (SPC) ravan je mišljenju da će država izaći iz NATO-a u budućnosti, ocena je Međunarodnog instituta za bliskoistočne i balkanske studije (IFIMES) iz Ljubljane.

IFIMES je povodom donošenja Zakona o slobodi veroispovesti u Crnoj Gori 27. decembra prošle godine analizirao aktuelne događaje i početkom ove godine objavio analizu “Crna Gora 2020: Da li će Crnogorska pravoslavna crkva postati unijatska crkva?“.

IFIMES je organizacija koja traži i predlaže politička rešenja svetskim vladama, pre svega, za regione Balkana i Bliskog istoka, a ima specijalni savetodavni status pri Ekonomsko-socijalnom savetu Ujedinjenih nacija (ECOSOC/UN) od 2018.
Predsednik Saveta IFIMES-a je bivši politički direktor Bele kuće Kreg T. Smit, predsednik Savetodavnog odbora je bivši ministar vanjskih poslova SFRJ Budimir Lončar, a počasni predsednik je bivši predsednik Hrvatske Stjepan Mesić.

U analizi IFIMES-a se navodi da su se ulaskom Crne Gore u NATO stekli uslovi da se usvoji Zakon o slobodi veroispovesti.

Crna Gora se, kako se dodaje, sada ponaša kao i druge države zapadne Evrope, jer je na primer i Italija na sličan način rešila pitanje Katoličke crkve, jednim delom i Hrvatska. Zakon je u crnogorskom parlamentu usvojen u uslovima visokih tenzija, Podgorica je bila blokirana, a poslanici Demokratskog fronta pokušali su da spreče usvajanje izazivanjem incidenta, nakon čega su uhapšeni.

Mitropolija crnogorsko-primorska organizovala je do Nove godine svakodnevne molebane i protestne šetnje sa ikonama – litije, a nakon Nove godine četvrtkom i nedeljom. Iz opozicije su upozoravali da usvajanje zakona može dovesti do sukoba, dok je mitropolit CPC-a Mihailo u petak za zagrebačku Televiziju Z1 rekao da može doći do rata, ako se Zakon ne primeni, iako “ne veruje da će do toga doći”.

“Šizofreni strah, da će u Crnoj Gori doći do rata, u koji će biti uključena Srbija i Rusija, zbog imovine SPC, je ravan mišljenju da će Crna Gora izaći iz NATO-a u budućnosti, odnosno da se NATO i SAD ne bi umešale u slučaju ugrožavanja nacionalne bezbednosti/odbrane Crne Gore. Pisma koja su upućena iz sedišta SPC u Beogradu na razne zapadne adrese, uključujući i papu Franja, kao i pisma koja su neke srpske organizacije uputile američkom predsedniku Donaldu Trampu, predstavljaju najobičniji politički spin, slično kao i regionalni apel intelektualaca zapadnim vladama da se uključe u ‘odbranu’ Crne Gore“, smatraju u IFIMES-u.

Ocenjuju da postojeću situaciju najbolje koristi i crnogorski predsednik Milo Đukanović za ostvarenje svojih ciljeva.

“Realizujući svoje ciljeve u vezi sa CPC, Đukanović je zloupotrijebio članstvo u NATO-u i intelektualce iz regiona pokušavajući dezinformisati javnost u regionu izmišljajući opasnosti mogućeg prenošenja sukoba u region skrivajući iza toga svoje prave namere u vezi sa CPC-om“.

“Vijesti“ su od Đukanovićevog Kabineta tražile komentar na analizu, ali odgovor nije stigao.

U IFIMES-u navode da je osamostaljenje Crne Gore “vešto isplanirano sa zapadnim saveznicima“ i Crna Gora je morala stvoriti percepciju da se više ne može živeti u zajedničkoj državi sa Srbijom.

“Sada je proizvedena nova kriza usvajanjem Zakona o slobodi veroispovesti, koji je podstakao masovne proteste pripadnika SPC i dela opozicije u Crnoj Gori, kojim se želi ponovno stvoriti percepcija i ambijent da se više ne može ni sa SPC u Crnoj Gori“.

Izjava Vaseljenskog patrijarha Vartolomeja, kako se dodaje, da neće priznati CPC, došla je u pravo vreme Đukanoviću, što mu omogućava realizaciju drugog scenarija, a to je unijatizacija CPC.

“Kanonsko priznanje CPC izvršilo bi se preko unijatizacije (grkokatolici), tako da bi CPC zadržala ‘istočni obred’, ali bi imala poglavara rimskog biskupa – papu. CPC bi bila pod kanonskom jurisdikcijom Vatikana. Time bi Đukanović povratio izgubljenu naklonjenost Zapada, a to mu je posebno važno zbog predstojećih parlamentarnih izbora, koji će se održati 2020. Time bi CPC osigurala kanonsko priznanje, Đukanović produžetak vlasti, a Vatikanu bi bio osiguran ulazak u Crnu Goru na ‘velika vrata’”.

Jedini neuspeh Đukanovića je u tome, kako dodaju, što nije uspeo da predsednika Srbije Aleksandra Vučića uvuče u igru i da on postane dežurni krivac za sve, pa i za destabilizaciju Crne Gore.

Podsećaju da Crna Gora ima razvijene dugogodišnje intenzivne diplomatske i političke odnose sa Vatikanom, a nedavna poseta premijera Duška Markovića Vatikanu najavila je dolazak pape u Crnu Goru tokom 2020.godine.

“Odnose sa Vatikanom i pre proglašenja nezavisnosti Crne Gore razvijao je i Svetozar Marović (DPS), jedan od najtješnjih saradnika Mila Đukanovića, koji je pravosnažno osuđen za počinjeni kriminal i koji se nalazi u bekstvu. Sam Đukanović je nekoliko puta primljen kod poglavara Rimokatoličke crkve”, navode iz IFIMES-a.

Podjećaju i na podršku mitropolita Amfilohija Đukanoviću 1997.godine kada je došlo do sukoba unutar DPS-a, između tadašnjeg predsednika Momira Bulatovića i Đukanovića.

“Tada je pod vrlo čudnim okolnostima Đukanović smenio Bulatovića. Amfilohije je odigrao i vrlo važnu ulogu 2006.godine nakon referenduma kada je Crna Gora obnovila nezavisnost. Mnogi smatraju da je on najzaslužniji što su tenzije nakon proglašenja nezavisnosti splasnule i što je oštrica tadašnje opozicije otupjela. Takođe, na dan parlamentarnih izbora 16. oktobra 2016. godine kada je Đukanović saopštio da se sprema državni udar i njegova likvidacija, mitropolit Amfilohije ponovo stupa na scenu. Njegove tadašnje izjave i delovanje koje je uslijedilo bili su od izuzetne važnosti za režim Đukanovića”.

Dodaje se da ugledni analitičari, istraživači, politolozi, novinari i političari smatraju da niko tako uspešno nije nadmudrio američko-evropsku administraciju kao Đukanović u posljednjih deset godina, navodeći nekoliko primera.

“DPS je prva politička partija na Balkanu, koja je potpisala sporazum o saradnji sa Jedinstvenom Rusijom Vladimira Putina, a nezavisnost Crne Gore usledila je nakon direktne podrške Rusije i Ruske pravoslavne crkve, o čeme govori svedočenje Pola Menaforta, bliskog saradnika Donalda Trampa”.

Podsećaju i da je najviše stranih investicija posle proglašenja nezavisnosti stiglo iz Rusije, ruski tajkun Oleg Deripaska, blizak Kremlju, kupio je Kombinat aluminijuma Podgorica (KAP), a Železaru Nikšić “misteriozni ruski biznismeni“, koji su, između ostalog, kupovali zemljišta i druge objekte širom Crne Gore po nerealnim cenama, što je izazvalo sumnju brojnih međunarodnih organizacija i istraživača.

“Suočen sa brojnim problemima i optužbama za korupciju i kriminal (A2A, Telekom, afera Koverta, kastodi račun, prvi milion, hidroelektrane koje gradi njegov sin Blažo, brojna nerasvijetljena ubistva) Đukanović je izgubio podršku i uticaj koji je imao u regionu pre 10 godina“, ocenili su u IFIMES-u.

Dodaju da za važne međunarodne aktere Đukanović više nije taj koji je neophodan i važan činilac na Balkanu i zbog toga je on odlučio da po oprobanom receptu igra na kartu manipulacije nacionalizma i religije i tako izazove tenzije i sukobe, da bi pokazao da je jedini koji može da osigura mir i garantuje stabilnost u regionu.

U analizi se navodi da će se, ipak, morati postići kompromis između SPC i Đukanovića u kojem će se SPC morati saglasiti da deo materijalnih dobara preda državi, odnosno Đukanoviću.

U ovom slučaju, kako se dodaje, čak kada SPC i ne bi bila vlasnik imovine u Crnoj Gori, ignoriše se sticanje prava svojine održajem, koje označava da neko lice izvesno vreme drži u svojoj faktičkoj vlasti određenu stvar (nekretninu) i na osnovu državine i protoka vremena stiče pravo svojine na njoj. Prethodni vlasnik (u ovom slučaju država Crna Gora), koji nije držao niti koristio stvar, gubi pravo svojine.

“Pošto je Crna Gora proglasila nezavisnost 2006. godine dugo pasivno držanje vlasnika (države), odnosno nevršenje prava (zanemarivanje vlasništva), može dovesti pod određenim uslovima do svojevrsne sankcije – gubitka prava svojine nad nekretninom/ama“, smatraju IFIMES-u.♦